Autor w „Komentarzu” do wydanej w 1966 r. „Operetki” pisał: „Ale … jak tu nadziać marionetkową pustotę operetkową istotnym dramatem? Monumentalny idiotyzm operetkowy idący w parze z monumentalnym patosem dziejowym – maska operetki, za którą krwawi śmiesznym bólem wykrzywione ludzkie oblicze …”

To właśnie bowiem „Operetka” jest tym dramatem, w którym Gombrowicz pokazuje upadek ancien régime’u - religii i władzy „z bożej łaski”, demokratyzację i wykluwające się z niej upiory totalitaryzmu by wreszcie skończyć – no właśnie.

Jaka może być dzisiaj konkluzja co do dalszej przyszłości świata?

Kim będzie – jest – dzisiaj człowiek?

Cały wywód Gombrowicza ucieleśniony jest w akcji opartej o genialną opozycje merytoryczną stroju i nagości – kultury i natury, reżimu i wolności.

Historia XX w. przedstawiona jest jako sui generis rewia mód, a szaleństwo stroju (kultury) obrazuje schorzenia niszczącej ludzka wolność (podmiotowość) dyktatura ideologii.

„Operetka” kończy się apoteozą „młodości wiecznie nagiej”, „nagości wiecznie młodej”, czyli pierwiastka spontanicznej swobody, która ocalić (może) ma nasze upokorzone człowieczeństwo.

Opracowanie tekstu i reżyseria  – Andrzej St. Dziuk

Asystent reżysera – Andrzeja Bienias

Scenografia – Jacek Staniszewski

Asystent scenografa – Jolanta Solska

Muzyka – Jerzy Chruściński

Choreografia – Anita Podkowa