HALNY (Niebezpieczne sny)

Motto:
Boję się snu, jak można bać się wielkiej dziury,
Pełnej trwóg, prowadzącej w świat nie wiedzieć który.
Już tylko nieskończoność widzę z wszystkich okien…

Charles Baudelaire, OTCHŁAŃ z KWIATÓW ZŁA,
tłum. Mieczysław Jastrun, fragm.

Spektakl w reżyserii Andrzeja Dziuka inspirowany wiatrem halnym i jego wpływem na człowieka.
Halny - wiatr, który wytłumaczalny meteorologicznie i klimatycznie pozostaje nadal mistyczną tajemnicą, a jego działanie na człowieka ciągle jest niewyjaśnione. Spektakl chciałby dotknąć tej sekretnej więzi. Halny jako metafora jest pretekstem do ujawnienia tego, co w człowieku jest ważne, ale głęboko ukryte. Wiatr ten odznacza się siłą niszczycielską, ale przede wszystkim inspiruje zmiany.

Podczas tego wieczoru zagrają dla Państwa znakomici muzycy międzynarodowi:
Józef Skrzek - multiinstrumentalista, wokalista i kompozytor, grał w zespołach: Breakout, Czesław Niemen Band, SBB)
Steve Kindler – skrzypce 9-cio strunowe, koncertował z Mahavishnu Orchestra oraz Kitaro(Portland USA)
Steve Schroyder – El-Instrumentarium – występował z Tangerine Dream (Stuttgart)
Mirosław Muzykant – perkusja - kompozytor, laureat nagród w USA w kategorii instrumentów perkusyjnych, tworzył zespół In Corpore Band.
oraz Aktorzy Teatru Witkiewicza.

 

scenariusz
Andrzej St. Dziuk
Aktorzy Teatru Witkacego

scenografia i reżyseria
Andrzej St. Dziuk

Występują:
Dorota Ficoń - KOBIETA – ZJAWA
Emilia Nagórka - DZIEWCZYNA ŚNIĄCA
Jaga Siemaszko - KOBIETA NAMIĘTNIE UMIERAJĄCA
Krzysztof Najbor - MĘŻCZYZNA ZABŁĄKANY W GÓRACH
Dominik Piejko - MŁODZIENIEC ROZDARTY
Adrianna Jerzmanowska - KOBIETA Z KAPUSTĄ – MUZA
Joanna Banasik - KOBIETA Z NIEBIESKĄ PODUSZKĄ
Krzysztof Łakomik - MĘŻCZYZNA Z FASONEM
Katarzyna Pietrzyk - KOBIETA UPIĘKSZONA
Krzysztof Wnuk - MĘŻCZYZNA OGNISTY
Marek Wrona - PROROK
Andrzej Bienias - MĘŻCZYZNA GRAJĄCY
Piotr Łakomik - MĘŻCZYZNA Z BRZYTWĄ

choreografia: Anita Podkowa
kostiumy: Monika: Błażusiak
współpraca: Jolanta Solska, Katarzyna Nodzyńska
VideoArt: Dominik K. Rakoczy
asystent:Nikodem Ivo Rakoczy
realizator dźwięku: Natalia Sosna
kierownik produkcji: Arkadiusz Kudła
współpraca techniczna: Wojciech Całka, Sławomir Łaciak, Stanisław Ziemianek
projekcja: Marcin Szyndler
koordynator projektu: Marzena Wnuk
opracowanie graficzne programu: Stanisław Berbeka

foto Krzysztof Surmacz

RECENZJA
Ludzkość w obłędzie
Halny (Niebezpieczne sny)- najnowszy spektakl Teatru Witkacego dowodzi, że zespół nie ma zamiaru wcale wkroczyć w źle rozumianą dojrzałość i nadal eksperymentuje. Podczas sobotniej premiery dodatkową ucztę zgotowali widzom znakomici muzycy. Nie lada mistrzowie, których udało się Andrzejowi Dziukowi sprowadzić do stolicy Tatr.

Steve Kindler - ubrany w stój przywodzący na myśl szaty indyjskiego maharadży, jeden z prawdziwych prekursorów nowych brzmień we współczesnej muzyce, przyjechał aż z Portland w USA. Jest międzynarodowej sławy wirtuozem skrzypiec. Pierwszym muzykiem grającym na 9-strunowych skrzypcach elektrycznych, wykonanych specjalnie dla niego. Jego skrzypce łączą brzmienia i skalę instrumentów smyczkowych od kontrabasu, przez wiolonczelę, altówkę, skrzypce, aż po skrzypce piccolo. W swojej długiej karierze grał i nagrywał m.in. z Mahavishnu Orchestra, Kitaro i Jeffem Beckiem.
Drugi z gości to Steve Schroyder - niemiecki organista i mistrz elektronicznych instrumentów klawiszowych. Jego kariera zaczęła się na początku lat 70. od współpracy z najlepszymi- grupą Tangerine Dream. W ostatnich czasach poświęcił się projektom tak niezwykłym, jak budowanie utworów muzycznych w oparciu o matematyczne struktury piramidy Cheopsa czy tworzenie na indywidualne zamówienie "muzyki horoskopu", mającej odzwierciedlać układ planet w momencie urodzenia zleceniodawcy.
Pierwszego z Polaków- Józefa Skrzeka przedstawiać nie trzeba - pionier muzyki elektronicznej w naszym kraju, współpracownik Niemena, twórca SBB, autor niezliczonych kompozycji o charakterze religijnym, niezwykła osobowość sceniczna.
Drugi (choć ostatni w tym zestawieniu tylko dlatego, że najmłodszy) to Mirosław Muzykant. Perkusista niezwykły i nietypowy - jak po skończonym spektaklu powiedział o nim Andrzej Dziuk "Najszybszy perkusista świata".
Hipnotyczna, pulsująca, trwająca jednocześnie w czasie i jakby poza nim muzyka rozpoczęła spektakl. Trudno było bowiem zdać sobie sprawę, ile naprawdę trwało to instrumentalne intro, muzycy do tego stopnia zaczarowali publiczność, że równie dobrze mogliby grać tak przez pół nocy. Muzyka ta była kosmicznie elektroniczna, ale i żywa-grana z prawdziwą pasją, na prawdziwych instrumentach choć wspomaganych przez nowoczesną aparaturę.

Po tym niezwykłym muzycznym wstępie na scenie pojawili się aktorzy - w kolejnych falach przepływające przez scenę postaci owładnięte szaleństwem lub takie, które ze swojej szarej zwykłości, z życia polegającego jedynie na załatwianiu swoich spraw, w stronę szaleństwa się wychylają, aby w pewnym momencie, nie mogąc już utrzymać równowagi, spaść w nie niczym w przepaść. Postaci te są symboliczne - każda z nich to swoisty „everyman” - każdy, każdy z nas, bo przecież upadek na drugą stronę normalnego świata może się przydarzyć każdemu. Są w tej galerii zawodzące, porzucone kobiety, miotające się w spazmach po scenie "na skraju załamania nerwowego", jest ostatecznie pogrążony w swym nałogu pijak, są walący się po mordach z niewiadomych przyczyn "kolesię". (...) Oto prawdziwa ludzkość w obłędzie, w chocholim tańcu przemierzająca świat-scenę raz z prawa na lewo, raz z lewa na prawo i powracająca do punktu wyjścia. Jest też i " prorok" wyzywający wszystkich od najgorszych, wieszczący rychłą zagładę tego Babilonu, który swoim tonem przypomina nieco samego Mistrza Witkacego.

A wszystko to przez wiatr tytułowy, symboliczny halny - który miesza ludziom w głowach, odbiera rozum, wytrąca z utartych kolein życia. Ruchowi scenicznemu (bo w spektaklu nie można mówić o tradycyjnej akcji) przez cały czas towarzyszy komentująca go i wspierająca swą siłą muzyka. W najbardziej dramatyczny m momencie solo Mirosława Muzykanta na perkusji, wspierane brudną "garażową"gitarą Skrzeka postawiło wszystkim "uszy w słup".
W tle pojawiają się wyświetlane obrazy - przyspieszone w swym ruchu, „tańczące” mapy pogody, upiorne drzewa, na których tle wyraźnie widać sylwetkę wisielca… Wszystko kończy się jednak dobrze - wiatr w końcu przestaje wiać, spada deszcz. – obmyci w tej kąpieli oczyszczającej „bohaterowie” doznają ukojenia – chwilowego oczywiście, bo przecież wiadomo, że halny za jakiś czas znowu powieje. Sprawcą całego tego pandemonium jest Andrzej Dziuk, który spektakl od początku do końca wymyślił, zaprosił do udziału w nim Józefa Skrzeka, a ten z kolei wezwał do pomocy swoich muzycznych przyjaciół z różnych stron świata. Jak dowiedzieliśmy się od dyrektora Dziuka, próby muzyków z aktorami trwały zaledwie 3 dni, biorąc pod uwagę zgranie tego, co słyszeliśmy z tym, co widzieliśmy, wydaje się wręcz niewiarygodne. Toteż publiczność nagrodziła artystów prawdziwa burzą braw- na stojąco, na co artyści z pewnością zasłużyli.